ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

(Ένας σωτήρας αγωνιστής )

Του Νίκου Γεωργιάδη*

Μέσα στη θύελλα και τις θηριωδίες των Τούρκων, ο μικρός τότε Σταύρος, περιμαζεύτηκε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, από γνωστούς και συγγενείς κι έγραψε κι αυτός, όπως όλοι οι Μικρασιάτες τη δική του μοναδική Οδύσσεια.

Η τραγωδία των Ελλήνων του Δυτικού Πόντου, όπου ανήκει και η γενέτειρά του Γιομέσκιολι της Σαμψούντας, (Αμισού), άρχισε, όταν στις 19 Μαΐου 1919 έφτασε στην Αμισό ο Μουσταφά Κεμάλ με την απόφαση να εξοντώσει τον Ελληνισμό του Πόντου. Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια μαρτυρίου περισώθηκε και έφυγε για την Ελλάδα, τη Μεγάλη Πατρίδα των παιδικών ονείρων του.

Ο Γεωργιάδης Σταύρος του Δημητρίου και της Κυριακής γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1916 και ήταν το μονάκριβο παιδί των ευκατάστατων γονιών του. Τη μάνα του τη σκότωσαν οι Τούρκοι και από τ’ αδέλφια του πατέρα του το Λάζαρο τον σκότωσαν επίσης οι ορδές του Τοπάλ Οσμάν, ενώ ο Δημητρός με το γιο του Σταύρο και ο αδελφός του Αναστάσης με τα δυο του παιδιά, τη Σοφία και τη Μαρία, επιβιβάστηκαν -σύμφωνα με τη Συνθήκη Ανταλλαγής πληθυσμών της Λοζάνης το 1923- σε πλοίο από τη Σαμψούντα και αποβιβάστηκαν στο Πειραιά.

Η γνωστή απροθυμία των Παλαιοελλαδιτών να τους δεχθούν για εγκατάσταση, τους ανάγκασε να φύγουν βορειότερα. Πρώτα βρέθηκαν στο Βόλο και στη συνέχεια στη Λάρισα. Δεν ρίζωσαν όμως ούτε εκεί και ανεβαίνοντας πάντα βόρεια, βρέθηκαν στη Μακεδονία, εκεί που ήθελε να εγκαταστήσει το κράτος το μεγαλύτερο όγκο της προσφυγιάς, στη θέση των περισσότερων Μουσουλμάνων που θα έφευγε για την Τουρκία. Από τη Θεσσαλονίκη που είχε μετατραπεί το μεγαλύτερο διακομιστικό κέντρο της προσφυγιάς, προωθήθηκαν με το τρένο ανατολικά και κατέβηκαν στη Δράμα. Η πόλη ήταν πλημμυρισμένη από κόσμο που ζητούσε ανθρώπους που έχασε στη θύελλα των διώξεων, στέγη να ξεκουράσει το βασανισμένου του κορμί και τροφή να συνεχίσει να ζει.

Και επειδή η προτεραιότητα από τις αρχές ήταν να κατοικηθούν κατά προτεραιότητα τα χωριά του βόρειου ορεινού όγκου του Νομού απ’ όπου έφυγαν πολλοί Μουσουλμάνοι, κατέληξε και ο Σταύρος με το πατέρα του και άλλους συγγενείς και γνωστούς στην Πλατανιά.

Εκεί, προτού ανδρωθεί, σε ηλικία μόλις 16 ετών γνώρισε και παντρεύτηκε την Παρθένα Καπνίδου από τη διπλανή Πτελέα με την οποία απέκτησε 5 παιδιά.

Στην ιερή μνήμη του, μας περιγράφει σήμερα ο γιος του Νίκος, με την περηφάνια που δικαιούται, μια πρωτοβουλία του πατέρα του, από τον καιρό της βουλγαρικής κατοχής, που έσωσε τη ζωή των κατοίκων ολόκληρου του χωριού του.