ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΦΥΤΟΥ (ΡΑΒΙΚΑΣ)

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΦΥΤΟΥ (ΡΑΒΙΚΑΣ)

από την ΕΑΟ – ΕΣΕΑ για πρώτη φορά ύστερα από 70 χρόνια

Ρεπορτάζ: Παναγιώτης Γεωργιάδης

Μνημόσυνο προς τιμή και υπέρ της αναπαύσεως των ψυχών των πεσόντων στην «αδελφοκτόνο» Μάχη της Καλλιφύτου (Ραβίκας) η οποία έγινε 1 – 3 Δεκεμβρίου 1944 τελέστηκε από τον Σύνδεσμο της ΕΑΟ - ΕΣΕΑ Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης την Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014 στον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονος στην Καλλίφυτο Δράμας. Το μνημόσυνο τελέστηκε για πρώτη φορά ύστερα από εβδομήντα χρόνια από την Ένωση Συμπολεμιστών Εθνικού Αγώνα και με την συνδιοργάνωση του Δήμου της Δράμας. Η απόφαση αυτή ελήφθη από το νέο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΕΑ ύστερα από πρόταση του Γενικού Γραμματέα κ. Γρηγοριάδη Γρηγορίου με αφορμή την έκδοση του ημερολογίου «2014» το οποίο ήταν αφιερωμένο στον Ταγματάρχη Πεζικού και Επικεφαλή των Εθνικών Στρατευμάτων της Μάχης της Καλλιφύτου κ. Παπαθανασίου Ιωάννη.

Η τελετή έγινε παρουσία θρησκευτικών, στρατιωτικών και πολιτικών αρχών του τόπου καθώς και πλήθους κόσμου «σε μια προσπάθεια να διδαχθούμε από τα σφάλματα του παρελθόντος και να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι το παρόν και το μέλλον. Το οφείλουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας», καταλήγει η ανακοίνωση – πρόσκληση την οποία εξέδωσε η ΕΑΟ – ΕΣΕΑ.

Το παρόν στην εκδήλωση έδωσαν, τιμώντας τους πεσόντες, ο Αντιπεριφερειάρχης Δράμας κ. Αργύρης Πατακάκης, ο Βουλευτής Δράμας κ. Δημήτριος Κυριαζίδης καθώς και ο τοπικός σύμβουλος Δράμας κ. Στέφανος Κωνσταντινίδης ως εκπρόσωπος του Δημάρχου Δράμας καθώς και μέλη του κόμματος της Χρυσής Αυγής, ενώ την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο εγγονός του Αντώνη Φωστηρίδη κ. Ανδρέου Ευστράτιος απόστρατος ανώτατος αξιωματικός.

Την επιμνημόσυνη δέηση τέλεσε ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης κ.κ. Φιλόθεος ενώ, το πλούσιο ρεπορτάζ σε φωτογραφικό υλικό από την εκδήλωση επιμελήθηκε ο κ. Παπαδόπουλος Στέλλιος από την Καλλίφυτο Δράμας.

Μετά την επιμνημόσυνη δέηση ακολούθησε δεξίωση στην αίθουσα δεξιώσεων της εκκλησίας του Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος Καλλιφύτου κατά την οποίαν τιμήθηκε το πρόσωπο του επικεφαλής της Μάχης των Εθνικών στρατευμάτων Ταγματάρχη (τότε) κ. Παπαθανασίου Ιωάννη με τιμητική πλακέτα την οποία παρέλαβε ο γιος του, κ. Παπαθανασίου Βύρωνας καθηγητής Πανεπιστημίου  ΑΠΘ. Επίσης, μετάλλιο εξαιρετικής τιμής και πράξεων παρέλαβε και ο  κ. Καλπακίδης Παναγιώτης του Χαραλάμπου από το Οροπέδιο Σιδηρονέρου ο οποίος έλαβε μέρος  και τραυματίστηκε κατά την διάρκεια της Μάχης της Ραβίκας.

Την πλακέτα και τα μετάλλια παρέδωσαν στον κ. Παπαθανασίου ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Αργύρης Πατακάκης και στον κ. Καλπακίδη ο Βουλευτής Δράμας κ. Δημήτριος Κυριαζίδης. Κατά την εκδήλωση ιστορική αναφορά στην Μάχη της Ραβίκας έκανε ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας κ. Χατζηθεοδωρίδης Βασίλειος. Ακολουθεί η ιστορική αναφορά της Μάχης της Καλλιφύτου (Ραβίκας).... (συνέχεια)

                                             Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΦΥΤΟΥ

1-3 Δεκεμβρίου 1944

Του Χατζηθεοδωρίδη Βασιλείου

Εκπαιδευτικού - Συγγραφέα

Σαν σήμερα, πριν από 70 ακριβώς χρόνια, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης έπεσαν στην αιματηρή μάχη της Καλλιφύτου, τη γνωστή μας μάχη της Ραβίκας, που έγινε το πρώτο τριήμερο του Δεκεμβρίου 1944.

Η χρονική περίοδος της γενικότερης σύγκρουσης των Εθνικών Ανταρτικών Ομάδων (ΕΑΟ) και του Ελληνικού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) στην περιοχή μας, συμπίπτει απόλυτα με τα Δεκεμβριανά του 1944 στην Αθήνα.

 Προηγείται η υπενθύμιση αυτή, για να μεταφερθούμε νοερά και να κατανοήσουμε -όσο είναι δυνατό καλύτερα -την πολιτική ένταση και την εμφύλια ένοπλη αντιπαράθεση των ημερών εκείνων.

Γιατί, μόνο όσο πιο αντικειμενικά και υπεύθυνα ενημερωθούμε, τόσο καλύτερα μπορούμε να κατανοήσουμε την πρόσφατη ιστορία μας, να σταθμίσουμε και να κρίνουμε τις καταστάσεις και τα γεγονότα, αφού είναι γνωστό πως, όταν ο λαός δεν ενημερώνεται σωστά, παραπλανάται εύκολα, και οδηγείται αδικαιολόγητα σε σφάλματα και παραλείψεις.

Οφείλουμε όλοι μας, όποιο ιδεολογικό προσανατολισμό και αν έχουμε, να ξέρουμε πως τις ημέρες του Νοέμβρη και Δεκέμβρη του 1944, όταν έφτασε η ώρα για τη συμμετοχή μας ως νικήτρια δύναμη στη διανομή των αγαθών της νίκης που μας αναλογούσε, αυτοπαγιδευτήκαμε στα δίκτυα ενός ακόμη μεγαλύτερου καταστροφικού εσωτερικού διχασμού.

Ουσιαστικά τότε έπεσε ο σπόρος του εμφυλίου.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι Βούλγαροι κατακτητές σε όλη την κατοχική περίοδο, ως σύμμαχοι του Άξονα, ήθελαν να σκοτώνονται Έλληνες κομμουνιστές και μετά την επικράτηση του σοσιαλισμού και την ένταξή τους στους συμμάχους, στις 9 Σεπτεμβρίου 1944, να σκοτώνονται πάλι Έλληνες αντικομμουνιστές.

Η Αθήνα ήταν ελεύθερη από τις 12 Οκτωβρίου και η Θεσσαλονίκη από τέλος Οκτωβρίου 1944. Οι 9 ετοιμοπόλεμες γερμανικές μεραρχίες αποχώρησαν από την Ελλάδα ανενόχλητες με γνωστή συμφωνία Άγγλων και Γερμανών (Βάσος Μαθιόπουλος, «Ο Δεκέμβριος 1944», εκδ. Νέα Σύνορα-Α.Α.Λιβάνη, σελ. 31-32) και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση βρισκόταν στην Αθήνα από τις 18 Οκτωβρίου. Πράγμα που σημαίνει ότι στα τέλη Νοεμβρίου 1944 η Ελλάδα δεν κινδύνευε πλέον από κανέναν εξωτερικό εχθρό.

Όπως γράφτηκε, τις ημέρες εκείνες: «Οι Ρώσοι ουδέτεροι θεατές συγχαίρουν, παρακολουθούν και σωπαίνουν» (Βάσος Μαθιόπουλος, ό.π. σελ. 121). Και τηλεγράφημα του Τσόρτσιλ στο Μακ Μίλλαν στις 18 Νοεμβρίου 1944 διαβεβαίωνε: «Οι Ρώσοι συμφώνησαν να αφήσουν τις ελληνικές υποθέσεις στα χέρια μας…» (ό.π. σελ.122).

Και όμως το αιματοκύλισμα συνεχίστηκε και κατέληξε μετά δεκατρείς μήνες στη τραγωδία του αλληλοσπαραγμού του Εμφυλίου.

Πολύ σημαντική για τη μάχη της Καλλιφύτου κρίνεται η περίοδος από τις 9 Σεπτεμβρίου μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου 1944 η οποία στην περιοχή μας επιγραμματικά είχε ως εξής:΅

Μέσα Σεπτεμβρίου έρχονται από την Καβάλα ΕΛΑΣίτες του Σιγανού και του Κωνσταντάρα μαζί με Βουλγάρους που δεν αποχώρησαν ακόμη (τους δόθηκε τελευταία ημερομηνία αποχώρησης μέχρι τέλους Οκτωβρίου) μπήκαν στη Δράμα, και στις 18 «με εντολή του Γραφείου Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, ο Χρήστος Κοσμίδης, ο Λευτέρης Ματσούκας (Μπαρμπαλέξης), ένας Βούλγαρος παρτιζάνος και 210 αντάρτες –μια διλοχία του ΕΛΑΣ» (Ν. Θ. Γεωργιάδης σελ. 64) ήρθαν από τις Σέρρες, για να εμποδίσουν όλοι μαζί την είσοδο των ΕΑΟ στη Δράμα. 

« Η εντολή από την Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ για τη διάλυση των τμημάτων ΕΑΟ ήρθε στις 28 Νοέμβρη. Το βράδυ της επομένης καθορίστηκε το επιχειρησιακό σχέδιο της 6^ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ» και την 1^η Δεκεμβρίου τα 4 συντάγματα του ΕΛΑΣ (21, 25, 26 και 81) επιτέθηκαν στη Μικρόπολη, τον Ξηροπόταμο, την Πετρούσα, την Καλλίφυτο, το Νικηφόρο και το Παρανέστι.

Πρέπει να τονιστεί με έμφαση ότι από το φυσικό αγωνιστικό χώρο του VII Συνοριακού Τομέα των ΕΑΟ, απομακρύνθηκαν για τα Δεκεμβριανά της Αθήνας αεροπορικώς από τις 13 Νοεμβρίου 1944 ως τις αρχές Μαρτίου 1945 ο Γενικός Αρχηγός Αντ. Φωστηρίδης, ο αντισυνταγματάρχης Θωμάς Σφέτσιος και ο ταγματάρχης Παναγιώτης Κουτρίδης δηλ. οι επιτελείς των ΕΑΟ.

Ο ίδιος ο Φωστηρίδης γράφει (στο βιβλίο του «Εθνική Αντίστασις κατά της βουλγαρικής κατοχής» 1941-1945, Θεσσαλονίκη 1959, σελ. 251) ότι έλαβε τηλεγράφημα του Υπουργού Στρατιωτικών Λάμπρου Λαμπριανίδη για να μεταβεί επειγόντως στην Αθήνα, προκειμένου να παραστεί σε σύσκεψη που καλούσε ο Στρατηγός Σκόμπυ. Το θεώρησε παγίδα.

Η ΜΑΧΗ της ΚΑΛΛΙΦΥΤΟΥ εντάσσεται στην πρώτη φάση των Δεκεμβριανών (από την πρώτη ως τις τέσσερις), σύμφωνα με σχέδιο των τελευταίων ημερών του Νοεμβρίου 1944 των Ομάδων Μεραρχιών Μακεδονίας (ΟΜΜ) του ΕΛΑΣ, να επιτεθούν στις δυνάμεις των ΕΑΟ-ΕΣΕΑ συνολικά, στη γραμμή που αναφέρθηκε από την 1^η Δεκεμβρίου1944.

Διάταξη της μάχης

Τις ΕΑΟ

Αποτελούσαν:

-Ο Αναπληρωτής Γενικού Αρχηγού καπετάνιος Θεόδωρος Τσακιρίδης, συνεπικουρούμενος από τον καπετάνιο Αρχηγό Μποζ Νταγ Αναστ. Αβραμίδη.

-Στρατιωτικός διοικητής, αναπληρωτής του Θωμά Σφέτσου ήταν ο τότε ταγματάρης Ιωάννης Παπαθανασίου, (πατέρας του στρατηγού Παρμενίωνα που έγραψε αξιόλογη ιστορία της Αντίστασης και του Βύρωνα Παπαθανασίου, καθηγητή πανεπιστημίου, τον οποίο έχουμε ανάμεσά μας και καλωσορίζουμε εγκάρδια).

Ο ΕΛΑΣ

Αντιπαρέθεσε μεγάλο μέρος της 6^ης Μεραρχίας (συντάγματα 21^ο, 25ο, 26ο, και εν μέρει 81^ο ) με αρχηγούς τον αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Γλύπτη και τον ταγματάρχης Κώστας Κωνσταντάρας (Λογοθέτη), κ.ά.

Διεξαγωγή της μάχης

Την πρώτη μέρα της μάχης από τα τμήματα ΕΑΟ της ανατολικής Καλλιφύτου σκοτώθηκε από αδελφικό βόλι στο κεφάλι ο Θεολόγος Καραπουγιούκογλου, υπαρχηγός του γνωστού Αρχηγού του Παγγαίου Θεόδωρου  Τσακιρίδη,.

(Γεννήθηκε το 1908 στο Δυτικό Πόντο και κατοικούσε στη Ηλιοκώμη Σερρών. Το 1942 έστησε το μικρό λημέρι του στο Ορτά Μπουρούν Καλέ του Παγγαίου με  τους Γιάννη Ερκέζογλου, Αλ. Λαζαρίδη, Σάββα Μακρίδη , Παύλο Σαρόγλου και αργότερα εντάχθηκε στα τμήματα του Θεόδ. Τσακιρίδη).

Τη δεύτερη μέρα η μάχη συνεχίστηκε.

Ο ρόλος και τα στοιχεία των Άγγλων στη μάχη αυτή έμεινε αδιευκρίνιστος. Ενώ η παρέμβασή τους ήταν διάχυτη παντού, δε μεσολάβησαν για τη ματαίωση της σύγκρουσης. Ο Άγγλος λοχαγός Ντικ διαβεβαίωνε τους επιτελικούς των ΕΑΟ ότι από στιγμή σε στιγμή θα ερχόταν ο ταξίαρχος Κεν Μπόι με ενισχύσεις, αλλά δεν ήρθε ποτέ. Πρέπει να έφυγε στις αρχές Ιανουαρίου 1945 μαζί με τον Μίλλερ στην Ιταλία.

Γράφτηκε ακόμη πως έφτασε στη Δράμα και αγγλική φάλαγγα από τη Θεσσαλονίκη με 7 τεθωρακισμένα για να βοηθήσουν τους εθνικιστές, οι σκοποί των οποίων όμως δεν αποκαλύφθηκαν. Το βέβαιο πάντως είναι ότι δεν έλαβαν μέρος σε συμπλοκές (Ν.Θ.Γεωργιάδης σελ. 91).

Τηρήθηκε η υπόσχεση του Στρατηγού Σερ Ουίλσον της 8^ης Συμμαχικής Στρατιάς που διατυπώθηκε στο ευχαριστήριο έγγραφό του προς τις ΕΑΟ στις 22.5.1944. Μεταξύ άλλων έγραφε: «…Οι επιχειρήσεις σας παρέσυραν τον Άξονα στην απασχόληση μεγάλου αριθμού δυνάμεων κυρίως βουλγαρικών, οίτινες θα ηδύναντο να χρησιμοποιηθούν εναντίον των αποβατικών μας ενεργειών εις την Ευρώπην. Ανήκετε πλέον εις την δύναμιν της 8^ης Συμμαχικής Στρατιάς, εντολές της οποίας θα εκτελείτε από τούδε, δια μέσου των εκεί εκπροσώπων μας αξιωματικών του Συμμαχικού Στρατηγείου».

Κάθε προσπάθεια περαιτέρω διευκρίνισης επ’ αυτού είναι πλέον περιττή.

Όλμοι και πυροβόλα του ΕΛΑΣ καθήλωσαν τις ΕΑΟ, οι οποίες αποσύρθηκαν βορειότερα και στις 3 Σεπτεμβρίου αντιστάθηκαν από τα βόρεια υψώματα και την επομένη κάτω από την πίεση μεγάλης δύναμης πυροβολικού του ΕΛΑΣ αποσύρθηκαν σταδιακά προς το Τουλουμπάρ.

Στο μεταξύ  έφτασε ενίσχυση από την Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας 400 και άνω ανδρών στο Σιδ. Σταθμό Φωτολίβους και επιτέθηκαν στην Πετρούσα. Ο Κουτάκος σαν από μηχανής Θεός έφτασε από τα δυτικά και απώθησε τους ΕΛΑΣίτες, αλλά μόνο για να απομακρυνθούν οι άνδρες του Παντελή Παπαδάκη προς το Μποζ Νταγ. Μόνο ένα μικρό τμήμα του καπετάνιου Βασίλη Σιδηρόπουλου ήρθε να βοηθήσει στην Καλλίφυτο από τα δυτικά, αλλά αποδεκατίστηκε.

Η μάχη όμως της Καλλιφύτου ήταν η πιο αντιπροσωπευτική της περιόδου στο Νομό Δράμας, όχι μόνο λόγω του όγκου των συγκρουόμενων, αλλά και των πολλών νεκρών, τραυματιών και αιχμαλώτων της.

Απώλειες

Σύμφωνα με τον Κώστα Κωνσταντάρα, οι απώλειες του ΕΛΑΣ ήταν 150 νεκροί και 150 τραυματίες (Καραϊσαρλής σελ. 314) και των εθνικιστών 500.

Κατά τον Α. Φωστηρίδη («Εθνική Αντίστασις κατά της βουλγαρικής κατοχής» 1941-1945, Θεσσαλονίκη 1959, σελ. 251) την πρώτη ημέρα της μάχης τέθηκαν εκτός μάχης 72 ΕΛΑΣίτες και 4 Βούλγαροι. Συνελήφθησαν 90 αιχμάλωτοι ΕΛΑΣίτες 1 Βούλγαρος Λοχαγός, 1 επιλοχίας και 5 στρατιώτες που εκτελέστηκαν.

Κατά τον Παρμενίωνα Παπαθανασίου («Για τον Ελληνικό Βορρά», εκδ. Παπαζήση 1988, σελ.707 από Δ. Καραϊσαρλή «Σκληροί αγώνες και μεγάλες θυσίες, εκδ. Ορίζων, σελ. 314 σελ.314), οι απώλειες των τμημάτων του VII Συνοριακού Τομέα (ΕΑΟ) από την 1^η μέχρι και την 8^η Δεκεμβρίου έφτασαν του 12 νεκρούς και 8 τραυματίες.

Κατά τον Ν. Θ. Γεωργιάδη («Οι αγώνες της Αριστεράς στην περιοχή της Δράμας (1941-1949», Δράμα 2006) «Οι απώλειες του ΕΛΑΣ κατά την πρώτη φάση (1-2 Δεκ.) ήταν 150 και των εθνικιστών 500 (σελ. 90). Κατά τη διάρκεια της δεύτερης φάσης (3-4 Δεκ.) των επιχειρήσεων τρεις φάλαγγες ανταρτών του ΕΛΑΣ στράφηκαν κατά των εθνικιστών και διασκόρπισαν τις δυνάμεις τους στο Λιβαδερό Κατά την Τρίτη φάση των επιχειρήσεων αιχμαλωτίστηκαν και αφοπλίστηκαν 2.000-2.500 ή 2.700 εθνικιστές μεταξύ των οποίων ο Παπαθανασίου και άλλοι 17 αξιωματικοί και Βούλγαροι και αφέθηκαν ελεύθεροι…(ό.π. Ν.Θ.Γεωργιάδης, σελ.91). 

Ίσως αξίζει εδώ να θυμηθούμε τον Τσόρτσιλ που έλεγε ότι το πολυτιμότερο αγαθό στον πόλεμο άρα και το πιο σπάνιο είναι η αλήθεια.

Σε ότι αφορά την προσωπική μου σχέση με την εποχή που μας απασχολεί, δηλώνω ότι, για όσους από χρονική απόσταση γράφουν ιδεολογικά στρατευμένοι και αντιμετωπίζουν όσα διαβάζουν επιλεκτικά, ανήκω στους ομήρους που αρπάχτηκαν στις αρχές Μαΐου 1944, μαζί με όλα τα γυναικόπαιδα του μικρού συνοριακού οικισμού τους και σε ηλικία 9 ετών φύλαγε επί 6 μήνες περίπου ζώα στη Βουλγαρία (έναντι ελάχιστης τροφής και με το φόβο κάθε στιγμή να χάσει τη ζωή του),  μακριά από τα άλλα τέσσερα εκτοπισμένα επίσης μέλη της οικογένειάς του μέχρι το τέλος Οκτωβρίου 1944, ενώ ο πατέρας και ο μεγαλύτερος αδελφός του προτίμησαν τη ζωή του αντάρτη στα βουνά του Φαλακρού, γιατί δεν άντεξαν το θανατηφόρο ξύλο και την απάνθρωπη αγγαρεία του κατακτητή.

Την κατοχή και την αντίσταση για την περιοχή μας την έγραψα σε βιβλίο των 600 και πλέον σελίδων με τίτλο «Η κατοχή στην Ανατολική Μακεδονία-Θράκη». Εκεί είχα υποχρέωση να αναφέρω πάρα πολλές βιαιότητες, ωμότητες και εκτελέσεις και από τις δυο πλευρές των αντιμαχόμενων-και το έκανα.

Από επιχειρησιακή άποψη νομίζω ότι πραγματική εικόνα της μάχης της Καλλιφύτου μας παρέχει το τηλεγράφημα των ΕΑΟ προς τον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου:

«Ε.Π.385/3-12-1944 Καλλίφυτος

Προς Πρόεδρον Κυβερνήσεως Αθήνας.

Πειθαρχήσαντες πάντοτε Υμάς και Αγγλικήν Αποστολήν εδέχθημεν από πρωίας 1^ης Δεκεμβρίου ολοκληρωτικήν επίθεσιν ΕΛΑΣ Μακεδονίας Θράκης. Διαμαρτυρόμενοι παρακαλούμεν δώσητε διαταγάς ταχύτερον. Θύματα ΕΛΑΣ πολλά ημών επίσης. Πληθυσμός πάντοτε πλευρόν σας διαμαρτύρεται δια βομβαρδισμούς ΕΛΑΣ εντός χωρίων και πυρπολήσεις τούτων.

                Επιτελάρχης Εθνικού Ανταρτικού Στρατού Μακεδονίας-Θράκης

                                                                Ι. Παπαθανασίου

                                                                Αρχηγός-καπετάνιος

                                                                Θ. Τσακιρίδης».

 (Γ.Βουλτσιάδης, «Η Προσοτσάνη μέσα από την Ιστορία, σελ.324)

Με τη Συμφωνία της Βάρκιζας 12 Φεβρουαρίου 1945 διαλύθηκε ο ΕΛΑΣ, όμως το ΕΑΜ άσκησε τοπική αυτοδιοίκηση στην περιοχή που τελικά κηρύχθηκε παράνομη το Μάρτιο και καταργήθηκε.

Όμως, αυτή την ώρα δεν θα λύσουμε ιδεολογικές, πολιτικές και κομματικές διαφορές. ΟΧΙ.

Η σημερινή τελετή μνήμης είναι αφιερωμένη στην πιο αιματηρή αντιπαράθεση των Δεκεμβριανών στην περιοχή μας, σε περίοδο που οι Βούλγαροι είχαν τελευταία προθεσμία αποχώρησης το τέλος Οκτωβρίου 1944 και ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αποχωρούσε από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και αποφάσιζε κατάκτηση της Αθήνας με τα όπλα.

Σε ημέρες απότισης φόρου τιμής σε αγωνιστές της εθελοθυσίας-σαν τη σημερινή -μετά από 70 χρόνια- είμαστε υποχρεωμένοι να σεβαστούμε τη μνήμη των πεσόντων, αδελφών, γονιών και παππούδων μας. Πρέπει οπωσδήποτε να παραδειγματιζόμαστε από το κακό μας παρελθόν, για να αποφύγουμε στο παρόν και στο  μέλλον το μεγαλύτερο μεταπολεμικό λάθος της αδελφοκτόνου αιματοχυσίας μας και ν’ ατενίσουμε ενωμένοι το μέλλον. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, είναι ύψιστη εθνική επιταγή και χρέος όλων μας.

                Θα τους θυμόμαστε και θα τους τιμούμε.

                                                Αιωνία η μνήμη τους!

                                                                                   

(Εκφωνήθηκε στην Καλλίφυτο 30.11.2014

στην τελετή μνήμης της ΕΣΕΑ Δράμας)

                                                            ***